Για τη συνάδελφο που
«έφυγε» κάνοντας το καθήκον της.
Θα ήταν ασέβεια εκ μέρους μας να μην αναφέρουμε το πόσο αναστατωμένοι και
λυπημένοι ,αισθανόμαστε όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί, μετά από τη δυσάρεστη
είδηση του δυστυχήματος της άτυχης δασκάλας εικαστικών που έχασε τη ζωή της
στην προσπάθεια να δώσει στο Δημόσιο Σχολείο μια νότα αισιοδοξίας και
πολυτέλειας που συνάδει με το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Δε θέλουμε να φορτίσουμε την ατμόσφαιρα, πέρα από όσο είναι ήδη, θέλουμε να
αποδώσουμε τιμή στο δάσκαλο που τιμά το λειτούργημά του, κάνοντας καθημερινά
πολύ περισσότερα από όσα προβλέπονται από τον κώδικα εργασίας του, γιατί θέτει
σαν άξονα προτεραιότητας τους μαθητές του και τη Δημόσια Εκπαίδευση.
Είναι αυτός που αισθάνεται
ευχαρίστηση από το χαμόγελο των μαθητών του και παραβλέπει όλους τους
ανασταλτικούς παράγοντες που σαν σειρήνες τον καλούν ,να είναι απλός
εργαζόμενος που γράφει ώρες απασχόλησης, και να προσφέρει έργο αντίστοιχο με τις χρηματικές του
απολαβές.
Δυστυχώς όμως αυτός που εργάζεται, που προσπαθεί, που υπάρχει, που
αποδίδει,είναι και το στόχαστρο των σχολίων. Γιατί μόνο γι αυτόν που κάνει κάτι
έχουμε να μιλήσουμε και να παρατηρήσουμε ότι δεν έκανε αρκετά, για τους
υπόλοιπους δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε και κάνουμε απλά πως δεν υπάρχουν…
Για μας δεν έφυγε η συγκεκριμένη συνάδελφος, γιατί κανείς από τους μαθητές
της δε θα τολμήσει να τη διαγράψει από τη μνήμη του……
Ας δώσει ο Θεός το κουράγιο στους δικούς της ανθρώπους να ξεπεράσουν τη
θλίψη τους από την απώλειά της.
Και τη δύναμη στους υπόλοιπους
εκπαιδευτικούς να συνεχίσουν το έργο της, για να μην πάει η θυσία της «χαμένη».