«Δεν σκοτώνουν τα όπλα, αλλά οι άνθρωποι»
Παγωμένη μένει η κοινή γνώμη με την φονική επίθεση που εκδηλώθηκε σε Δημοτικό
Σχολείο της Αμερικής. Γίνεται όμως αφορμή για μια προσεκτική συζήτηση και
προσέγγιση. Δε θα πρέπει να ξεγελιόμαστε με την απόσταση.. αυτά που γίνονται
στην Αμερική δε συμβαίνουν εδώ.. ένα μέρος είναι αληθές γιατί η παιδεία μας και
ο κοινωνικός ιστός μας κρατάει σε πολύ καλό επίπεδο αλλά δεν πρέπει να
εφησυχάζουμε.
Δείτε πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μας τα τελευταία χρόνια.. Κάποτε γνωρίζαμε
όλους τους γείτονές μας και είχαμε κοινές εκδηλώσεις μέσω της γειτονιάς.. Τώρα
η γειτονιά έχει καταργηθεί. Κάποτε τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στους δρόμους ή
τις αλάνες και τα πρόσεχαν όλοι γιατί ήταν τα παιδιά της γειτονιάς.. Τώρα τα
παιδιά παίζουν με τους φίλους τους μόνο στα διαλείμματα του Σχολείου και οι
γονείς σχεδόν δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Το ομαδικό παιχνίδι έχει
αντικατασταθεί από τις ηλεκτρονικές παιχνιδομηχανές ή την τηλεόραση και τον
υπολογιστή.. Για τα θέματα αυτών των παιχνιδιών δε νομίζω πως χρειάζεται να
αναφερθώ αρκεί να σας υπενθυμίσω πως ο παίκτης έχει πολλές ζωές… ενώ η βία στην
τηλεόραση θεωρείται δεδομένο…
Κάποτε οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανασφάλιστες και ο πόνος του συνάνθρωπου
ήταν αφορμή για συστράτευση και συμπαράσταση..
Θα θεωρηθώ γραφική αν συνεχίσω να αναπολώ για το κάποτε που εμείς ζήσαμε
αλλά τα παιδιά μας δε θα ζήσουν ποτέ…
Βια στο Σχολείο…
Εμείς γνωρίζαμε τα παιδιά της τάξης μας και όλου το σχολείου μιας και τα
πολυθέσια σχολεία ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.. Το συγκεκριμένο Σχολείο είχε 430
μαθητές… και δυστυχώς η τάση της πολιτείας σήμερα είναι μέσω της συγχώνευσης να
δημιουργηθούν και εδώ στην Ελλαδούλα μας, Σχολεία Τέρατα.
Στην Αμερική η οπλοκατοχή σύμφωνα με την τηλεόραση είναι εύκολη υπόθεση.
Μήπως και στην Ελλάδα μας η πώληση ή η κατοχή όπλων από ιδιώτες έχει αυξηθεί;
Αρκεί μια ανάγνωση των εφημερίδων για να δούμε πόσο επικίνδυνα έχει αυξηθεί η
εγκληματικότητα και χρήση όπλου…
Η παραδοχή ότι σκοτώνουν οι άνθρωποι και όχι τα όπλα ισχύει αλλά δεν θα
πρέπει να περιορίζεται μόνο στους δράστες αλλά σε όλο τον κοινωνικό ιστό που
τους επιτρέπει την πρόσβαση σε αυτά και που δεν τους εκπαίδευσε με βασικές
αρχές όπως την αξία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας..
Μερικές βασικές αρχές που οφείλουμε από κοινού να δουλέψουμε Σχολείο και
οικογένεια..
Η βία φέρνει βία.
Ξεκινάει από τη λεκτική μορφή (βρίσιμο, σαρκασμό για τα σωματικά
χαρακτηριστικά π.χ κοντός, χοντρός,βλαμμένο και ακόμα χειρότερα) και καταλήγει
στο ξύλο.
Όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται βίαια δεν τον συνετίζουμε με το απαντήσουμε
βίαια.. δε θα γίνει φίλος μας.. ή τον αποφεύγουμε ή συζητάμε για τη συμπεριφορά
του στην τάξη με τη δασκάλα μας για να λύσουμε το πρόβλημα και να του δείξουμε πώς πρέπει να μας συμπεριφέρεται.
Δεν αποκλείουμε κανέναν από την παρέα μας, φροντίζουμε όλα τα παιδάκα να
παίζουν και να περνούν ευχάριστα στο σχολείο.
Όταν το παιδί μας, μας παραπονιέται πως το κτυπάνε φροντίζουμε να μάθουμε
ακριβώς τι έχει προηγηθεί και πως το χειρίστηκε δεν του δίνουμε ποτέ το άλλοθι
με τη φράση «κτύπα και εσύ» γιατί τότε είναι σαν να του λέμε φάε και άλλο ξύλο…
Φροντίζουμε την κοινωνικότητα των παιδιών, με τη δημιουργία σχέσεων φιλικών
με άλλους συμμαθητές του σε ώρες εκτός του Σχολείου.
Επιβλέπουμε τα παιχνίδια που παίζει ( να μην είναι ανταγωνιστικά, βίαια
κλπ), και προσπαθούμε να το βγάζουμε έξω από το σπίτι και να έρχεται σε επαφή
με άλλα παιδιά.
Όταν παρακολουθεί ταινία με πολλούς σκοτωμούς ή με σούπερ ήρωες που
σκοτώνουν πάρα πολλούς κακούς, περνάνε δια φωτιάς και σιδήρου και επιβιώνουν
φροντίζουμε να το συζητήσουμε πολλή ώρα μαζί του και να του εξηγήσουμε πως
ο Θάνατος δεν είναι παιχνίδι και κανείς
όσο καλός και να είναι δεν μπορεί να μένει αλώβητος!
Στις σχολικές επισκέψεις ή εκδρομές το ζητούμενο είναι να επικοινωνήσουν τα
παιδιά μεταξύ τους , οι ατομικές παιχνιδομηχανές, τα mp3 κλπ δεν είναι ότι καλύτερο
για την επικοινωνία, αντίθετα δημιουργούν απομόνωση.. μην τα αφήνετε να τα
παίρνουν μαζί τους..
Δεν επιτρέπουμε στο παιδί μας να καυχέται για τα υλικά αγαθά που μπορεί να
του παρέχει η οικογένεια ( όμορφη τσάντα, περίτεχνη κασετίνα, πολλούς
υπογραμμιστικούς μαρκαδόρους, καρτελάκια συλλογής κλπ), αυτό μπορεί να
δημιουργήσει ζήλια σε κάποια παιδάκια που δεν μπορούν να τα έχουν, άρα το παιδί
μας χάνει φίλους…..
Αφιερώνουμε χρόνο για συναντήσεις με άλλους γονείς, έχουμε τόσα πολλά που
μας ενώνουν.. μαζί θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας και την κοινωνία. Η απομόνωση δε
βοηθά κανένα.
Δε χρησιμοποιούμε ποτέ βία οποιασδήποτε μορφής στο σπίτι.. Προσοχή στη
λεκτική βία και τον εκνευρισμό που μπορεί να προκαλέσει κάποια συμπεριφορά μας
στο παιδί. Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τσαντισμένο το αφήνουμε πρώτα να
ηρεμήσει και επανερχόμαστε σε δεύτερο χρόνο να δούμε τι έφταιξε.
Κοιτάμε θετικά τη συμπεριφορά. Επαινούμε οποιαδήποτε μορφή καλής πρακτικής
από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, εξαίρουμε τις κινήσεις του παιδιού που έχουν
σαν στόχο τη συμμετοχή του στην καθημερινότητα της οικογένειας και της
προσφοράς μέσα και έξω από αυτή.
Δεν εκφράζουμε ποτέ αρνητικές κρίσεις για άτομα που έχουν άμεση σχέση με το
παιδί π.χ για το δάσκαλο ή για έναν συμμαθητή του.. είναι προτιμότερο να
σιωπήσουμε και να μιλήσουμε εμείς ως ενήλικες με τον εκπαιδευτικό του για να
βρούμε κοινή λύση.
Δεν είναι τυχαίο ότι παιδιά που μεγαλώνουν σε ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον
σπάνια μπλέκουν σε καυγάδες..
Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να ζήσουν μια ήρεμη όσο γίνεται παιδική ηλικία…
